অসমীয়া জ্ঞান gk in Assamese language

                সাহিত্যৰথী লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা                       আৰম্ভণি:          নতুন পৃথিৱীৰ নতুন দিগন্তত, ন চকু যুৰিত দীপ্তি ঢালি লৈ, পুৰণি পৃথিৱীক ন দৃষ্টিৰে চাই অসমীয়া ভাষা-সাহিত্যৰ পুৰণি ভঁৰালটোক নতুন সৃষ্টিৰে যেনে বিনন্দীয়াকৈ বেজবৰুৱা দেৱে সজাই থৈ গ'ল, তাৰ দৃষ্টান্ত অতি বিৰল।       জন্ম:       ১৮৬৪ চনৰ কাতি মাহৰ লক্ষ্মী পূর্ণিমাৰ চন্দ্ৰমাৰ স্নিগ্ধ-মধুৰ জ্যোৎস্না ভৰা শুভ পৱিত্ৰ লগ্নত “ভূমিষ্ঠ নহৈ নৌকাস্থ হােৱা”, ডাঙৰীয়া দীননাথ বেজবৰুৱাৰ পুত্র লক্ষ্মীনাথে যি জ্যোতিৰ মালাৰে পৰিবৃত হৈ জন্মগ্রহণ কৰিছিল, সেই জ্যোতিৰ মালাৰেই অসমীয়া ভাষা-সাহিত্যৰ জগৎ উদ্ভাসিত কৰি থৈ গৈছে।       শিক্ষা:      পিতৃ-মাতৃৰ বৈষ্ণৱাদৰ্শই শৈশৱৰেপৰা বেজবৰুৱাক প্ৰভাৱাম্বিত কৰিছিল। তেওঁ তেজপুৰ, লক্ষীমপুৰ, গুৱাহাটী, শিৱসাগৰ আদি ঠাইত শিক্ষা লাভ কৰি প্ৰৱেশিকা পৰীক্ষাত কৃতিত্বেৰে উত্তীর্ণ হৈ কলিকতাত প্রথমে ৰিপন কলেজত আৰু পাছত চিটি কলেজত পঢ়ি ফাৰ্ষ্ট আর্ট আৰু বি. এ. পাছ কৰে। তাৰ পাছত এম. এ. আৰু আইন অধ্যয়ন কৰে যদিও ডিগ্রী নােহােৱাকৈ অধ্যয়ন সমাপ্ত কৰে। ইংৰাজ চৰকাৰে তেওঁকে মুন্সি পদ যাচিছিল যদিও তেঁও তাক প্

                            অসমৰ বানপানী     আৰম্ভণি:      সুজলা-সুফলা, শস্য-শ্যামলা মলয়জ-শীতলা, গিৰিমালা-বিনন্দিতা, ৰম্যভূমি অসম প্ৰকৃতিৰ লীলাভূমি। প্রকৃতিয়ে অসমৰ বুকুত সােণ গজায়, সােণ ফলায়। কেঁচা সােণ, বগা সােণ, ক’লা সােণেৰে অসম ঐশ্বৰ্য্যমণ্ডিত। অসমৰ বালিয়ে, মাটিয়ে, নৈয়ে, জানে, জুৰিয়ে কেৱল সােণ আৰু সােণ। এই সােণ বুটলি বুটলি অসমীয়া জাতি এসময়ত ঐশ্বৰ্য্যশালী হৈছিল। কিন্তু “তেহি নাে দিবসা গতা”। আজি সােৱণশিৰীৰ বুকুৰ সােণ চেকুৰা কোনে বুটলিব ? মানে অসমীয়া জাতিৰ কঁকাল ভাগিলে; ইংৰাজে সােণৰ ভাণ্ডাৰ লুটি উদং কৰিলে ; অসমীয়া জাতি ধােদৰ বংশধৰ। বিদেশীয়ে অসমৰ বুকুৰ সোণ বুটলি লুটি নিছে। আজিৰ অসমীয়াই নির্জীৱ সৰীসৃপৰ কঙ্কাল লৈ নিঃসহায়ভাৱে ভেবা লাগি চাই আছে। কিয় ? কিয় ?         নদীমাতৃক অসম ভূমিত “সকলাে আছিল, সকলাে আছে।” কিন্তু একোৱেই নাই। ভাগ্য! ভাগ্যৰ বিপৰ্যয়। এই বিপর্যয় কোনে ঘটালে ? তাৰ উত্তৰ-নদীয়ে। নদীয়ে অসমক। সুজলা-সুফলা, শস্য-শ্যামলা কৰি, অসমৰ বুকুত সােণ গজাই জগতৰ ঈর্ষাৰ পাত্ৰ কৰি তুলিছিল ; আজি পুতৌৰ পাত্ৰ কৰি তুলিছে; অমােঘা গর্ত সম্ভূত, শান্তনু-কুল-নন্দন ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ কুটিল দৃ

                          অসমৰ কুটীৰ শিল্প       আৰম্ভণি:           প্রকৃতিৰ নুমলী জীয়াৰী অসমী আইক স্রষ্টাই সৃষ্টি-কৌশলৰ সকলাে মহিমাৰে মনােহৰা, মনােমাকৈ সৃষ্টি কৰিয়েই এৰা নাই, অসমীক প্ৰকৃতিৰ বুকুৰ সকলাে সম্ভাৰেৰে ঐশ্বৰ্য্যশালী কৰিও সৃষ্টি কৰিছিল। সেয়েহে ৰামায়ণ-মহাভাৰতৰ যুগৰপৰাই অসম-কামৰূপ ঐশ্বৰ্য্য আৰু কলা-সংস্কৃতিৰ অক্ষয় ভান্ডাৰ ৰূপে পৰিগণিত হৈ আহিছে। শিল্প-কলাৰ ক্ষেত্ৰতাে অসমৰ খ্যাতি এসময়ত ৰৈ-বৈ গৈছিল। কিন্তু কালৰ কুটিল গতিত আজি অসম ভাৰতৰ ভিতৰতে আটাইতকৈ পিচপৰা ৰাজ্য।         কুটীৰ শিল্প:           অতুল ঐশ্বৰ্য্য বিভূতিৰ বাবে যেনেকৈ অসম সােণৰ অসম বুলি খ্যাত হৈছিল, সেইদৰে কুটীৰ শিল্পৰ বাবেও অসমৰ নাম সদৌ ভাৰততে ৰজনজনাই গৈছিল। কুটীৰ শিল্পতাে অসমে এদনীয়া আসন দখল কৰিবলৈ সমৰ্থ হৈছিল। এৰী, মুগা, পাট, কপাহী আদি বয়ন- শিল্প, কাহ-পিতলৰ নানাবিধ বাচন তৈয়াৰী শিল্প, কাঠ-শিল্প, বেত-বাঁহৰ শিল্প, মাটিৰ বাচন তৈয়াৰী শিল্প, হাতী দাঁত শিল্প, সােণ-ৰূপৰ অলঙ্কাৰ শিল্প, লােহা শিল্প, পাটী শিল্প, স্থপতি, ভাস্কর্য শিল্প আদি এশ এবুৰি কুটীৰ শিল্প অসমৰ বুকুত গজগজীয়া হৈ আছিল আৰু অসমক স্বাৱলম্বী কৰি তােলাৰ

                        মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ আৰম্ভণি: – যেতিয়াই ধৰাত ধৰ্মৰ গ্লানি হয়, অধৰ্মৰ প্রাদুর্ভাৱ বাঢ়ে তেতিয়া সাধুসকলৰ পৰিত্ৰাণ আৰু দুষ্কৃতিকাৰীসকলৰ বিনাশ সাধন কৰি ধৰ্ম সংস্থাপন কৰিবলৈ যুগে যুগে অৱতাৰ ধৰোঁ। এই বাণী যিদৰে ধৰ্ম-জগতৰ চিৰন্তন সত্য বুলি মানি লােৱা হৈছে, সেইদৰে ই ইতিহাসতাে সত্য। ইতিহাসৰো পুনৰাভিনয় হয়। চতুর্দশ আৰু পঞ্চদশ শতাব্দীৰ মাজভাগত অসমত ধৰ্মৰ বিপর্যয় ঘটিছিল। অধৰ্মৰ প্রভাৱে মানুহবিলাকক অন্ধ কৰি তুলিছিল। দেৱ-দেৱতাৰ সন্তুষ্টি লাভ কৰি বাঞ্ছিত ফল লাভৰ বাবে জীৱ-জন্তু বলি দিয়াটো নীতিত পৰিণত হৈছিল। মানুহে শদিয়াৰ কেঁচাইখাতী আৰু অন্যান্য থান আদিত উদ্দেশ্য সিদ্ধিতৰ বাবে মানুহাে বলি দিছিল। আহােমসকলে প্রতি বছৰে একো একোটাকৈ মানুহ বলি দিছিল ৰজাঘৰীয়া অপায়-অমংগলৰপৰা পৰিত্ৰাণ পােৱাৰ উদ্দেশ্যে। বলিবােৰক “ভােগী” আখ্যা দিয়া হৈছিল। ধৰ্মৰ নামত মানুহৰ ওপৰত নানা অত্যাচাৰ-অনাচাৰ চলিছিল। ইতিহাসৰ এইছােৱা কলংকিত সময়তে পঞ্চদশ শতাব্দীৰ মাজভাগত শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ আৱিৰ্ভাৱ হৈছিল। জনজীৱনলৈ ধর্ম-চেতনা ফিৰি আহিছিল। তেওঁ ধর্ম, শিক্ষা, সাহিত্য, সংস্কৃতিৰ বহুমুখী প্রতিভাৰ ছত্ৰছায়াত অ

                                    পৰিবেশ প্ৰদূষণ                   আৰম্ভণি:         সভ্যতাৰ চূড়ান্ত শিখৰত আৰোহণ কৰিবলৈ অগ্ৰসৰ হােৱা জীৱশ্রেষ্ঠ মানুহে নিজকে পৰিবেশৰ দাস কৰি ৰখাৰ হীনমন্যতাক প্রশ্রয় দিয়াৰ পৰিৱর্তে প্রাকৃতিক পৰিবেশক প্রত্যাহ্বানহে জনাইছে আৰু প্রকৃতিক জয় কৰি প্ৰকৃতিৰ সকলাে শক্তিকে মানৱ-কল্যাণত নিয়ােজিত কৰিবলৈ প্রয়াস পাইছে। সমস্যাৰ সৃষ্টি হৈছে সেইখিনিতে। প্রকৃতিক যিদৰে দুৰ্বাৰ সাহসেৰে মানুহে পদানত কৰিবলৈ প্রচেষ্টা চলাই আহিছে, সেইদৰে প্ৰকৃতিয়েও স্বভাৱসুলভ নীৰৱতাৰেই মানুহৰ শক্তিৰ বিৰুদ্ধে, প্ৰতিৰােধৰ দুর্জয় বেহু ৰচনা কৰিব লাগিছে। ফলত মানুহ আৰু প্ৰকৃতিৰ মাজত সৃষ্টি হৈছে দুর্ধর্ষ সংঘাতৰ। এই সংঘাতৰেই প্রতিফলন হৈছে প্ৰদূষণ।       ৰাসায়নিক দ্রব্যৰ  ব্যৱহাৰৰ ফলত প্রদূষণ:        মানুহৰ দৈনন্দিন জীৱনত ৰাসায়নিক দ্রব্যৰ ব্যৱহাৰ দ্রুতগতিত বাঢ়ি গৈছে। কৃত্রিম উপায়েৰেও অজস্ৰ ৰাসায়নিক দ্রব্য উৎপাদন কৰি, মানুহৰ অভাৱ পূৰণৰ ব্যৱস্থা কৰা হৈছে। ইয়াৰ ফলত বায়ু, পানী, মাটি, খাদ্য-দ্রব্য ব্যৱহাৰৰ ফলত প্রদূষণ আৰু আনকি জীৱকোষবােৰো দূষিত হৈছে। পৰিণতিত কর্কট ৰােগ, বিকৃত সন্তান জন্ম, জন্ম

                                  ছাত্ৰৰ কৰ্তব্য                                                        ছাত্ৰৰ মুখ্য ব্ৰত:               মানৱ শিশুৰ অন্তৰত নিহিত থকা স্বাভাৱিক প্রবৃত্তি আৰু প্ৰতিভাক সুস্থ আৰু সুপৰিকল্পিতভাৱে বিকাশৰ পথ নির্দেশ কৰি সৰ্ব্বাঙ্গ সুন্দৰ জীৱন যাপন কৰিব পৰা সুনাগৰিক গঢ়ি তুলিব পৰাটোৱেই শিক্ষাৰ মূল উদ্দেশ্য আৰু যিসকলে এই শিক্ষা অনুধাবন কৰি সৰ্বাঙ্গ সুন্দৰ জীৱন গঢ়িবলৈ প্রয়াস পায়, সেইসকলেই ছাত্র। এতেকে ছাত্র জীৱনত সু-শিক্ষা লাভ কৰি, শৰীৰ, মন, বুদ্ধি, প্রতিভাক শিক্ষাৰূপী কষটি শিলেৰে ঘঁহি মাজি মনুষ্যত্বৰ পূর্ণ বিকাশ সাধনত ব্ৰতী হৈ মধুৰ জীৱন গঢ়ি তােলেটোৱেই ছাত্ৰসকলৰ মুখ্য উদ্দেশ্য হােৱা উচিত; সংসাৰ এক বিচিত্র যুদ্ধক্ষেত্র। মানুহ সেই যুদ্ধক্ষেত্রৰ একোজন সৈনিক। সেই সৈনিকে জীৱন যুদ্ধত বিজয়ীৰূপে নিজকে প্রতিষ্ঠা কৰিবলৈ অনুশীলনৰ আৱশ্যক; এই অনুশীলন—সুশিক্ষা লাভ, প্রকৃত মনুষ্যত্ব লাভৰ, জীৱন-যুদ্ধৰ সক্ষম সেনানী হােৱাৰ অনুশীলন। এই অনুশীলনৰ বাবে গভীৰ আৰু প্রশস্ত অধ্যয়নৰ আৱশ্যক। গতিকে প্রথম পৰ্য্যায়ত অধ্যয়নেই ছাত্রৰ মুখ্য ব্রত। এই ব্রত সফল কৰি তুলিবলৈ সাধনা লাগে। সাধনা আ

                                   পুথি ভঁৰাল              আৰম্ভণি:          যিসকল মনীষীৰ দীপ্তকণ্ঠ চিৰদিনৰ বাবে অতীতৰ বুকুত হেৰাই গল; যাৰ প্রত্যক্ষ সান্নিধ্য লাভ কৰি অক্ষয় জ্ঞান-ভাণ্ডাৰৰপৰা সােণৰ সঁফুৰা বুটলি ল’বলৈ আমি কোনাে দিনেই আৰু সক্ষম নহওঁ, সেইসকলৰ অমৰ লিখনি নিঃসৃত মধুময় বাণী-জগতৰ লগত আমি পৰিচিত হ'ব পাৰোঁ গ্রন্থৰাজিৰ যােগেদি। এই গ্রন্থৰাজি যত সুশৃঙ্খল আৰু সুৰক্ষিতভাৱে ৰখা হয়, সেয়ে পুথি ভঁৰাল। পুথি ভঁৰাল অতীত, বর্তমান আৰু ভৱিষ্যতৰ যােগসূত্র। অতীতৰ মনীষীসকলৰ অফুৰন্ত ভাণ্ডাৰ বৰ্তমানৰ প্ৰতিভাৰ সংস্ৰৱলৈ আহে। পুৰণিৰ আলমত নতুনৰ সৃষ্টি হয়। নতুন প্রতিভাই নৱ নৱ সৃষ্টিৰে মানৱ মনৰ খােৰাক যােগায় ; অনুসন্ধিৎসাক ইন্ধন যােগায় ; পুৰণি হৃদয়ৰ অযুত ভাবৰাশিক নতুনৰ বােল সানি মনীষাই সঞ্চাৰিত কৰে নতুন হৃদয়লৈ ; আৰু তাৰেইপৰাই  প্রতিফলিত হ’ব ভৱিষ্যতৰ বুকুত। পুথি ভঁৰালে জ্ঞান-পিপাসুক নিত্য-নতুন জ্ঞানৰ সন্ধান দিয়ে ; অনুসন্ধিৎসুক গৱেষণাৰ সমল যােগায় ; চিন্তাবিদক চিন্তাৰ সমল, ভাবুকক ভাবৰ সমল যােগায়। মুঠ কথাত ল’ৰা, বুঢ়া, ডেকা, জীয়াৰী, বােৱাৰী আদি যিয়ে সাহিত্য, দর্শন, বিজ্ঞান, ধৰ্ম্ম, ৰাজনীতি,

                        তোমাৰ জীৱনৰ লক্ষ্য                  (ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকলে পৰিক্ষাত "মোৰ জীৱনৰ লক্ষ্য" লিখিব লাগিব)   আৰম্ভণি:         অন্তহীন মানুহৰ আশাৰ পৰিধি। কল্পনা-বিলাসী মন-দিগন্তৰ পৰিধিত অলেখ কামনাই লুকা-ভাকু খেলে। মানুহৰ কল্পনাই বিচাৰে বগলীৰ শুধ বগা ডেউকাত ডেও দি উৰি উৰি দিগন্তৰ সিপাৰৰ কোনােবা মনােৰম সপােন ৰাজ্যত সাত ৰঙৰ নতুন কাৰেং গঢ়িবলৈ। মানুহে বিচাৰে নেদেখাটো চাবলৈ, নােপােৱাটো পাবলৈ ; অৰ্জুনৰ দৰে গান্ডীৱধাৰী হৈ দিগ্বিজয় কৰিবলৈ, ভীমৰ দৰে গদাধাৰী হৈ বিশ্বৰ সকলাে বীৰকে পদ-প্রান্তত ধৰাশায়ী কৰিবলৈ। কিন্তু সীমাহীন কামনাৰ অন্তহীন দিগন্তত, সসীমৰ সীমাবন্ধা জীৱনৰ পৌৰুষ ৰয় বহু আঁতৰত; কামনাৰ অন্ত নৌ পৰোঁতেই অন্ত হয় জীৱনৰ খেলা। সেইবাবে আশাক কৰ্মৰ নাগপাশেৰে বান্ধি জীৱনৰ বাটত বাট      বুলাই শ্রেয়ঃ । কিন্তু সেই বুলি জীৱনৰ লক্ষ্য স্থিৰ নকৰি জীৱনৰ বাটত বাট বুলাতাে বিপদৰ সম্ভাৱনা আছে। লক্ষাহীন জীৱন, কান্ডৰীবিহীন নাৱৰ দৰে। সংসাৰ-সিন্ধুত কান্ডাৰীবিহীন নাও কোন বিপদ-উম্মিৰি বুকুত পৰি চাকনৈয়াৰ পাকত ঘূৰি ঘূৰি কোন মুহূৰ্তত সিন্ধুৰ বুকুত বিলীন হৈ যায় কোৱা টান। সেইবাবে সংসাৰ-সিন্ধ

                        অসমৰ প্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্য্য আৰম্ভণি:              সুন্দৰৰ অলৌকিক মহিমাৰ ছন্দময় পৰশত গছে গছে, লতাই লতাই সৌন্দৰ্য-দীপ্ত কুসুমৰ প্রস্ফুটিত ৰূপচ্ছটাই প্রকৃতিৰ বুকুত সুন্দৰৰ সৌন্দৰ্য্যৰ জ্যোতির্ময় মেলা পাতি যােজন বিয়পা সুৰভিৰে প্রাণী জগতৰ মন বিমােহিত, চঞ্চল-চপল কৰি তােলে ; মধুস্মিতা প্রকৃতিৰ লাস্যময়ী ৰূপৰ মাধুৰ্য্যই মানুহৰ মনােৰাজ্যত আলােড়ন সৃষ্টি কৰে; মানুহৰ মন নাচি উঠে। অনুভূতি জাগ্রত হয় ; ভাবৰ হিল্লোলে দিগন্তৰ সীমা বিচাৰি উধাও হয় সৌন্দৰ্য ৰাজ্যৰ সন্ধানত ; তাতেই প্রাকৃতিক বৈচিত্র্যৰ সার্থকতা।             অসম প্ৰকৃতিৰ লীলাকেন্দ্র। প্রকৃতিৰ ৰূপ-মাধুৰ্য্যই মানুহৰ সৌন্দৰ্য্য-পিপাসু মনক অহােৰাত্রি আহ্বান জনায় সুন্দৰৰ সৌন্দৰ্য ৰাজ্যলৈ। প্রতি ঋতুৰ আগমনে নৱ নৱ সৌন্দৰ্য্যৰ ৰূপ-মাধুৰ্য্যই অসমৰ প্ৰকৃতিৰ বুকুত ফুলাই তুলি ; অসমীক নৱ নৱ কাচোনেৰে কাচি বিনন্দীয়া কৰি তােলে। সেই বিনন্দীয়া ৰূপৰ চমকেৰে প্ৰকৃতিয়ে আনে অসমীৰ সেউজী ৰাজ্যলৈ ফুলৰ মেলা, সৌন্দৰ্য্যৰ মনােৰম মেলা।     গ্ৰীষ্মকালৰ সৌন্দৰ্য্য:           গ্রীষ্মৰ আগমনৰ লগে লগে প্রকৃতিৰ সমগ্ৰ বুকুৱেই সেউজীয়া ৰূপ ধাৰণ কৰে।

            অসমৰ প্ৰাকৃতিক তথা বনজ সম্পদ আৰম্ভণি :          প্রকৃতিৰ বুকুত উদ্ভূত সম্পদ ৰাজিয়েই প্রাকৃতিক সম্পদ। উৎস আৰু শ্রেণী অনুযায়ী এই সম্পদ—বনজ, প্রাণীজ আৰু খনিজ হ’ব পাৰে। কৃষিজাত সম্পদৰ কথা বাদ দি আমি ইয়াত বাকী কেইবিধ সম্পদৰ বিষয়ে আলােচনা কৰিম।           বনজাত সম্পদত অসম অতুলনীয়। প্রকৃতিয়ে অতুল বৈভৱেৰে ঐশ্বর্যশালী কৰি অসমক স্ৰজন কৰিছে। অসমৰ প্ৰতিটো সেউজীয়া বিন্দুৱেই একোটা অমূল্য সম্পদৰ ভাণ্ডাৰ। অসমৰ পৰ্বতে-পাহাৰে, পাহাৰৰ নামনিত, ভৈয়ামৰ বিভিন্ন প্রান্তত শত-সহস্র মূল্যবান কাঠ আছে। শাল, সােণাৰু, কৰৈ, গন্ধসৰৈ, বনচোম, শ্যাম, চেগুন, অগৰু, চন্দন, তিতাচপা, হালধি চম্পা, শিমলু, পমা আদি অলেখ অপাৰ কাঠৰ অৰণ্য অসমৰ বুকুত বিৰাজমান। ঘৰ সজাৰ বিভিন্ন সঁজুলি আৰু নানা তৰহৰ আচবাবপত্ৰৰ বাবে এইবােৰ অমূল্য সম্পদ ; ভাৰতৰ বিভিন্ন ৰাজ্যলৈ ৰপ্তানি হয়; ৰে'লৰ স্লিপাৰ আদি অসমৰ কাঠৰপৰা তৈয়াৰ হয়। অগৰু, চন্দন আদি কাঠৰপৰা সুগন্ধি আতৰ, ধূপকাঠী আদি তৈয়াৰ হয়। শিমলু কাঠ জুইশলা-শিল্পত প্ৰচুৰ পৰিমাণে ব্যৱহৃত হয়। শিমলু কাঠক জুইশলা শিল্পৰ প্রাণ বুলি ক'লেও বঢ়াই কোৱা নহয়। শ্যাম কাঠৰ নাও উৎকৃষ্ট।